معنی با صراحت سخن گفتن

فاش‌گویی

رک گویی

نطق

گپ زدن

سخن گفتن. [س ُ خ َ گ ُ ت َ] (مص مرکب) تکلم. (ترجمان القرآن) (المصادر زوزنی). نطق. منطق. (ترجمان القرآن). بیان کردن. گفتگو. مکالمه:
من سخن گویم تو کانایی کنی
هرزمانی دست بر دستت زنی.
رودکی.
سخن گفتن کج ز بیچارگی است
به بیچارگان بر بباید گریست.
فردوسی.
خوارزمشاه در میان آمدی و به شفاعت سخن گفتی. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 354).
چو هرمز سخن گفتن آغاز کرد
در دانش ایزدی بازکرد.
نظامی.
چه پروای سخن گفتن بودمشتاق خدمت را
حدیث آنگه کند بلبل که گل با بوستان آید.
سعدی.
بسخن گفتن او عقل ز هر دل برمید
عاشق آن قد مستم که چه زیبا برخاست.
سعدی.

وضوح و آشکار بودن سخن،
راستی، درستی، خلوص،
* صراحت لهجه: رک‌گویی،

سخن پیمودن

بیان

دم گشادن

گفتار کردن

نطق زدن

تلکم، نطق، منطق

حرف‌زدن، صحبت کردن، سخن‌رانی کردن، نطق کردن

تکلم، حدیث، عنوان، قل، إبلاغٌ عن

Adresse (f), Adresse [noun], Adressieren, Anrede (f), Ansprechen

1962